قالی‌های «مدرسه پایین» قرن هجدهم و نوزدهم از آسیای صغیر سنت ترکیب الگوهای ساده و رنگ‌های مجلل را ادامه دادند. فرش‌های «مدرسه پایین» یوروک، ساخته‌شده توسط مردمان کوچ‌نشین آناتولی مانند کردها، با طیف گسترده رنگ‌های غنی و استفاده از نقوش ساده، اغلب هندسی، سازمان‌دهی‌شده در طرح‌های پررنگ که اغلب دارای تأکیدات مورب و نه عمودی هستند، کلکسیونرها را به خود جذب کرده است.
اما اصلی‌ترین آفریده‌ها از فرش ۹ متری سالاری تبریز سجاده‌های نماز بود که در میان ترک‌ها بیشتر از سایر مؤمنان بود. قطعات زیبا در آناتولی در ملاس، قونیه، لادیک و کرشهیر بافته شد که لادیک از نظر رنگ و طرح درخشان ترین است.
معروف‌ترین سجاده‌های نماز آناتولی از گیوردس و کولا، عمدتاً در قرن‌های ۱۸ و ۱۹ آمده است. و در ایالات متحده آنها به اولین علاقه کلکسیونر تبدیل شدند. مناطقی مانند Smyrna (ازمیر) تعداد زیادی فرش کاربردی برای غرب تولید کردند.
قالی‌بافی در قفقاز حداقل به قرون وسطی بازمی‌گردد، زیرا قطعاتی از فرش پرزهای گره‌دار مربوط به قرن‌های ۱۳ و ۱۴ در چندین مجموعه غار در گرجستان کشف شده است.
همچنین دلایلی وجود دارد که باور کنیم شاه عباس ایرانی در طول قرن هفدهم کارخانه‌هایی را در نواحی شیروان و قره‌باغ تأسیس کرد که محصولات آنها فرش بود، و گروهی از فرش‌های بزرگ قرن هفدهم و هجدهم ممکن است از این شرکت باشد.
از طرح‌های مورد استفاده می‌توان به آوشان (کاسه گل و ساقه هندسی)، هارشنگ (خرچنگ) و طرح مشبک پررنگ با حیوانات سبک‌دار، از جمله اژدها، در میان‌ها اشاره کرد. تقریباً مطمئناً این فرش‌ها بر اساس نمونه‌های اولیه ایرانی ساخته شده‌اند، اگرچه به جای ظرافت بافت سنتی ایرانی، با طرح‌های جسورانه و قوی مشخص می‌شوند.
